تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران، بر اساس سال هجری شمسی می باشد که این قانون در مورخه  1304/1/11 هجری شمسی تصویب شده است بر اساس این قانون، سال هجری شمسی حقیقی، اول سال «روز اول بهار» و مبدا تاریخ هجرت حضرت محمد«ص» از مکه به مدینه می باشد و مدت آن 365 روز و 5 ساعت و 48 دقیقه و 51 ثانیه می باشد. مبدا سال هجری شمسی در زمان سلطنت ملک شاه سلجوقی توسط عمر خیام نیشابوری و عبدالرحمن خازنی و عده ای دیگر از ریاضی دانان و منجمان ایرانی تعیین و تنظیم شد. چون سال شمسی با سال قمری تقریبا 11 روز تفاوت دارد بنابراین سال هجری شمسی همواره تقریبا 11 روز از سال هجری قمری عقب می ماند و در نتیجه تقریبا هر 34 سال یکسال سال قمری از سال خورشیدی جلو می افتد. و هر سال هجری شمسی شامل 12 ماه به ترتیب زیر می باشد: فروردین 31 روز، اردیبهشت 31 روز، خرداد 31 روز، تیر 31 روز، مرداد 31 روز، شهریور 31 روز، مهر 30 روز، آبان 30 روز، آذر 30 روز، دی 30 روز، بهمن 30 روز و اسفند 29 یا 30 روز می باشد.
مدت یکسال هجری شمسی 365 روز است که هر چهار سال یک بار ماه اسفند 30 روز است که به آن سال کسیبه می گویند و مدت آن 366 روز است.

تقویم هجری شمسی که تا امروز تقویم رسمی کشور است، به غیر از نام و طول هر ماه همانند تقویم هجری شمسی بُرجی است. نام ماه های تقویم هجری شمسی ریشه اوستایی دارند و از القاب اهورا مزدا یا اسامی فرشتگان انتخاب شده است.

تقویم هجری شمسی از لحاظ نجومی و طبیعی، از بهترین و دقیق ترین تقویم های جهان محسوب می شود.

برخی از دلایل برتری این تقویم به ترتیب زیر است:

• مدت سال شمسی، نوروز و کبیسه های تقویم هجری شمسی دقیقا بر مبنای محاسبات نجومی تعیین می شود. تقویم هجری شمسی، تنها تقویم متداول در جهان است که علاوه بر کبیسه های چهارساله، کبیسه پنج ساله نیز دارد. وجود کبیسه های پنج ساله، باعث انطباق دایمی و دقیق تر تقویم هجری شمسی با فصول طبیعی می شود.

• تعداد روزهای ماه های تقویم هجری شمسی مبنای نجومی و طبیعی دارد. به عبارت دقیق تر، تعداد روزهای ماه ها با مدت حرکت ظاهری غیر بکنواخت مرکز خورشید روی دایره البروج هماهنگی کامل دارد.

• آغاز سال تقویم هجری شمسی، با سالگرد تولد بهار و آغاز شکوفایی دوباره طبیعت شروع می شود.